In de jaren tachtig als vrouw aan het werk in fragiele situaties, dat maakt indruk: “Mijn geloof in God gaf me kracht en was mijn diepste drijfveer om mensen weer hoop te kunnen geven op een leven in vrijheid. Ik heb veel mooie, maar ook heel heftige dingen ervaren. Er zijn wel enkele bedreigende situaties geweest, dat vergeet een mens nooit weer. Toen was ik jong, ik dacht er in die tijd amper over na: ik ging gewoon door! Als ik in de jaren erna op televisie beelden zag van vluchtelingen, dan had ik het daar echt moeilijk mee. Ik heb tijd en ruimte moeten nemen om mijn ervaringen een plek te geven.”
Bestuur
Na de drie missies volgen tien jaren als bestuurslid van ZOA. Inekes taak is onder andere het screenen van nieuwe vrijwilligers. In die jaren wordt het merendeel daarvan uitgezonden naar gezondheidsprojecten in vluchtelingenkampen. Tevens is ze lid van een ZOA-bestuurscommissie om maatschappelijke ondersteuning te bieden aan Vietnamese vluchtelingen die in Nederland wonen. Vanuit haar functie reist ze een paar keer naar de uitgezonden teams in Hongkong, Thailand en Papoea-Nieuw-Guinea.
Ik heb toen echt gedacht dat er een keer een eind zou komen aan al die ellende. Het tegendeel is waar, denk maar aan alle brandhaarden in de wereld vandaag de dag.
Inmiddels werkt Ineke niet meer werkzaam voor ZOA, maar de verbondenheid is altijd blijven bestaan.
Warme ontmoeting
Bij Ineke’s werk in Thailand raakt ze bevriend met twee Cambodjaanse vrouwen: Narun (nu 58 jaar) en Sovannary (nu 65 jaar). “Ze hielpen als vrijwilliger in de kliniek. Later zijn ze in Amerika gaan wonen en stichtten een gezin. Met hen heb ik altijd contact gehouden. Ze vroegen of ik hen eens zou kunnen opzoeken. In 2019 heb ik dat gedaan. Een onvoorstelbaar weerzien na 39 jaar!”
