Dagboek van een vluchteling

Wat als je van het ene op het andere moment álles achter moet laten? Wat als er geen plaats meer voor je is in je eigen land? Marcy Sallor, later ZOA-medewerker, is zeven jaar oud als in Liberia burgeroorlog uitbreekt. Het is het begin van zijn leven als vluchteling. Lees hier Marcy's dagboek - deel 4.

9 January 2023

Dagboek van een vluchteling - deel 4

Iedere dag opnieuw de straat op

Stel je voor dat je opgroeit in onzekerheid, zonder een eigen plek. Hoe ziet het leven van een vluchteling eruit? Een greep uit het dagboek van Marcy Sallor uit Liberia. Hij is zeven jaar als de burgeroorlog in zijn land uitbreekt. Lees hier deel 4.

Deel 4: 13 jaar

Ik kan niet slapen. Komt dat omdat ik zo blij ben met het nieuws, dat de oorlog in mijn land voorbij is? Of lig ik wakker van de pijn in mijn rug, omdat ik elke dag zware boomstammen moet sjouwen?

Het is inmiddels drie jaar geleden dat we voor de tweede keer uit Liberia vluchtten. Eerst woonden we een tijdje in Guinee. Ik was toen tien jaar oud. Iedere dag ging ik de straat op om cassave te verkopen, om wat geld te verdienen voor ons gezin. Gelukkig kon ik daar ook naar school. Dat was gratis voor vluchtelingkinderen. Wat was het heerlijk om na al die tijd weer wat te mogen leren!

Maar echt een goede plek om te wonen, hadden we niet in Guinee. Na twee jaar trokken we daarom door naar Ivoorkust. Daar vonden we een leegstaand pand zonder deuren en ramen. Het was een onafgebouwd huis, waar niemand wilde wonen. Maar mijn moeder heeft er echt iets gezelligs van weten te maken, met het weinige geld dat we hebben.

Mijn broers en ik doen hard ons best haar te helpen. Iedere dag trekken we samen de bossen in om brandhout te zoeken, zodat we kunnen koken. We lopen vijf kilometer met boomstammen die groter zijn dan ons eigen lijf.

Het is zwaar werk. Maar wat ik het moeilijkst vind, is dat er vaak Ivorianen zijn die de boomstammen van ons afpakken, vlak voordat we thuis zijn. Ze zeggen dan, dat het bos niet van ons is en dat we er niet mogen komen.

De burgeroorlog in Liberia lijkt nu echt voorbij te zijn. Ik kan het bijna niet geloven. Vrede in mijn land, na acht jaar? Zouden we nu echt voorgoed naar huis kunnen? Weer met z’n allen in Liberia wonen? Ik durf het bijna niet te hopen.

Verder lezen? Lees hier deel 5 van Marcy's dagboek