Wat als je van het ene op het andere moment álles achter moet laten? Wat als er geen plaats meer voor je is in je eigen land? Marcy Sallor, later ZOA-medewerker, is zeven jaar oud als in Liberia burgeroorlog uitbreekt. Het is het begin van zijn leven als vluchteling. Lees hier Marcy's dagboek - deel 3.
Dagboek van een vluchteling - deel 3
Stel je voor dat je opgroeit in onzekerheid, zonder een eigen plek. Hoe ziet het leven van een vluchteling eruit? Een greep uit het dagboek van Marcy Sallor uit Liberia. Hij is zeven jaar als de burgeroorlog in zijn land uitbreekt. Lees hier deel 3.
We zijn thuis. Ons huis stond er nog, toen we een paar maanden geleden terugkwamen vanuit Guinee. Het was compleet leeggeplunderd, dat wel. Maar gelukkig niet afgebrand, zoals de huizen van veel andere mensen.
We zijn thuis, drie jaar nadat we halsoverkop weg moesten vluchten. Maar vreemd genoeg wil ik hier het liefst zo snel mogelijk weer weg. Mijn land is mijn land niet meer. Er is zoveel geweld. Mensen haten elkaar. Wie kunnen we nog vertrouwen?
Sinds we terug zijn in Liberia heb ik zoveel ellende meegemaakt. Hoe kan ik ooit vertellen wat ik heb gezien? Hoe mijn vader terugkwam na zijn arrestatie, omdat ze dachten dat hij een Guineeër was? Hij was zo geslagen, dat hij strompelend het huis binnen kwam. Hij zat onder het bloed.
Hoe kan ik ooit vertellen dat mijn oom vermoord werd, kort nadat hij mijn kleine broertje op zijn schouder droeg? Een vrouw die bij de rebellen was gegaan, had hem herkend.
Hoe kan ik nog hoop hebben voor de directeur van mijn school? Hij had iets opgeschreven in een boek, dat de rebellen in handen kregen. Ze bonden hem vast en sloegen hem in elkaar. Niemand heeft sindsdien nog iets van hem vernomen.
En dan onze buren. Zij moesten toezien hoe hun vader werd vermoord.
Ik probeer dankbaar en positief te blijven, maar gemakkelijk vind ik dat niet. Mijn ouders willen niets liever dan ons een veilige plek bieden, weg van de oorlog. Maar waar dan, en hoe? In Guinee was weliswaar geen geweld, maar wel honger.
Vandaag hebben mijn ouders de knoop doorgehakt. Mijn broers en zussen en ik gaan met mama mee, naar een ander deel van Guinee. Papa blijft hier in Liberia, om wat geld voor ons te kunnen blijven verdienen.
Morgenvroeg vertrekken we. Ik moet mijn spullen maar vast gaan pakken. Enerzijds ben ik blij, dat we hier uit de ellende weg gaan. Maar papa… ik hoop zo dat ik hem snel weer zal zien.